Zaterdag 3 juli, Santiago de Compostela-Winkel

We gaan op tijd ontbijten want vandaag ga ik samen met Marian naar huis. Het is heel raar maar ik ben toch wat nerveus en toch ook heel blij. Na vier maanden ga ik thuis mijn kinderen en kleinkinderen -waar ik heel erg naar verlang- weer zien. De laatste weken werd dat verlangen en gemis al groter. Ik ben ontzettend blij dat ik eerst een paar dagen samen met Marian heb doorgebracht. Ik heb gehuild, gelachen en heel veel gepraat. Het is heel erg fijn dat ik me zo kon laten gaan. Om half twaalf komt de taxi voor en de bagage wordt ingeladen. We gaan naar het vliegveld. Even inchecken . "O", zegt de mevrouw aan de balie, "wat is dat voor een leuk wagentje, dat heb ik nog nooit gezien" Nou, daar is hij vanuit Nederland naar Santiago mee komen lopen, zegt Marian. Er staat een hele rij wachtenden voor het inchecken maar daar heeft ze geen boodschap aan. Ze neemt alle tijd voor ons. Dat is heel leuk, ze feliciteert mij met het behaalde resultaat.
We vliegen om kwart voor twee richting huis en ik krijg al meer de kriebels in mijn buik. "Ben je zenuwachtig?" vraag Marian, die ontspannen een puzzel zit te maken. "Ja" zeg ik, "Nogal"
Eenmaal boven de wolken kijk ik mijn ogen uit. Ik zie een wolken landschap, het is net of we over sneeuw of ijs vliegen. Het is zo'n mooi gezicht dat ik allerlei dingen verzin en dit vergelijk met de aarde, de grote bergen met sneeuw en in de verte de zee.
"Kijk" zeg ik tegen Marian "daar schiet een vliegtuig door de wolken, dat is een vreemd gezicht, het lijkt Star Wars wel" Eindelijk landen we op Schiphol en na 10 minuten verlaten we het vliegtuig. Nu de bagage nog even ophalen. De band draait en de koffer van Marian komt als eerste aan. Nu mijn karretje nog. Er komt van alles langs maar geen Wheelie. Er komt een dame langs die vraagt of iedereen zijn bagage heeft. Zo nee dan moet er aangifte van vermissing gedaan worden. Nou, ik moest dus aangifte doen. "Uw bagage staat nog in Madrid en komt morgenochtend om 10.00 uur hier aan" Nou zeg, daar ben ik lekker mee. "U hoeft het niet op te halen hoor, het wordt thuis gebracht" Marian is intussen naar René gegaan om te zeggen dat het nog even duurt voordat ik kom. Uiteindelijk kom ik de hal inlopen en zie Marian staan. Ik tik haar op de schouder en zeg "Hoi"
Tot mijn grote verrassing zie ik de hele familie staan. Kinderen met spandoeken en kleinkinderen. De kleinkinderen rennen op me af. Ze roepen "Hé opa, opa..." Ik krijg bloemen van ze en ze hangen aan alle kanten aan me. Geweldig!
Ik ben ontroerd. Dan stappen we in de auto en gaan richting huis maar eerst de auto van Marian nog even uit de garage bij haar werk halen. Het is wel weer vreemd: de auto en de andere omgeving. Ik kan nu weer kilometers ver kijken in plaats van tegen bergen en heuvels aan. We arriveren in de Populierenstraat. Jürgen en Ellen en Yvonne met hun kinderen rijden voor ons en René en Melanie met de kinderen rijden achter ons al toeterend door de straat. In de straat hangen alle vlaggen uit, de straat en het huis zijn versierd en de buren komen allemaal naar buiten, ze applaudisseren. Mijn schoonouders komen uit ons huis. Ik sla mijn handen voor mijn gezicht van ontroering. Wat een onthaal!
Na enkele minuten stap ik uit de auto en zie ik aan ons huis "WELKOM THUIS" en in de straat een spandoek 'WELKOM TRUG CO" Op de garagedeur hangt een groot vel papier waarop staat hoeveel kilometer ik heb gelopen, het aantal dagen, de rustdagen en de gemiddelde afstand per dag. De buren hebben een grote bak met bloeiende planten voor de deur gezet. Ik ben echt overdonderd wat een onzettend mooie thuiskomst!!
Met de kinderen, kleinkinderen en mijn schoonouders hebben we de avond doorgebracht.
Ik dank iedereen die mij heeft geholpen. De volgers die mij een berichtje stuurden, dat heeft mij zoveel warmte en energie gegeven om door te gaan. Ik vond het super!!!!

Woensdag 30 juni Finisterre-Santiago de Compostela.

Ik heb wat onrustig geslapen. Dat komt omdat ik in gedachten nog steeds aan het wandelen ben. Mijn voeten kunnen niet stil blijven liggen en de reis met de boot doet mijn lichaam een beetje wiebelen. Het zal wel weer over gaan. Om half negen ben ik met de bus van Finisterre naar Santiago vertrokken. Deze reis duurt drie uur, eigenlijk is dat gek want ik heb er drie dagen over moeten lopen! De bus zit vol pelgrims en ze hebben allemaal een voldaan gevoel. Het maakt niet uit waar men is gestart het is en het blijft een indrukwekkende tocht. Vanaf het busstation in S de C ben ik gaan lopen naar het hotel dat zo'n 6 km van het busstation ligt, boven op een berg in Los Abetos. Vandaag heb ik een date met een vrouw!!! Het is Marian die vanmiddag op Airport Santiago aankomt. Gisteren heb ik tegen haar gezegd dat ik wel op het terras bij het hotel op haar zou wachten. In het hotel heb ik een taxi besteld om mij naar het vliegveld te brengen. Daar heb ik op Marian gewacht. Het vliegtuig heeft een half uur vertraging en ik wordt al nerveuzer....Om even over zessen komt Marian naar buiten, ik roep haar en ze kijkt heel verbaasd op en we omhelzen elkaar. Ik heb de tranen in mijn ogen, na vier maanden mag ik Marian weer in mijn armen hebben, wat een blijdschap!!
Marian zegt "je zou toch op het terras wachten?"Ja ,zei ik, maar ik wilde je verrassen, dat had ik al in mijn hoofd. Vanavond hebben we in een restaurant heerlijk gegeten en heel veel gebabbeld.

Dinsdag 29 juni Finisterre

Vandaag heb ik lekker uitgeslapen in een heerlijk rustige auberge. Hier heb ik ook mijn ontbijt genomen. Hierna heb ik een ticket gekocht voor vanavond om met een boot een rondreis te maken. Met een Kazachstaanse, die ik een paar dagen geleden heb ontmoet, heb ik koffie gdronken. Zij woont in Duitsland en onderzoekt haar familiebanden. Ze zijn ongeveer 300 jaar geleden uit Duitsland naar Kazachstan vertrokken. Om één uur heb ik een oorkonde gekregen. Die krijg je als je minimaal de laatste 100 km hebt gelopen. Alweer een mooie trofee! Lekker in de zon op het strand liggen luieren is ook best wel lekker, zeker voor mijn voetjes, alleen het water vond ik nog ontzettend koud. Ik heb dus niet gezwommen. Om 21.00 uur ben ik met de boot meegegaan voor een rondvaart, dan zie ik dat het land er heel anders uitziet dan als ik erop loop. Halverwege de vaart kregen we allen een glas wijn en een broodje sardines. Dat is best wel lekker. Nu nog even terug varen naar Faro waar we op open zee varen. Hier kan je de zon in de zee zien zakken. Wat een prachtig gezicht is dat!. Rond 23.00 uur stap ik van de boot af. Dit is een hele mooie afsluiting van mijn reis maar het mooiste komt morgen als ik Marian na zo'n lange tijd weer zal ontmoeten.

Dunsdag 29 juni Sanriago de Compostela

xxxxx